ဘႀကီးေတာ္မင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဦးေအးတဲ့။ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြျ
ဦးေအးက စာတတ္ပုဂၢိဳတစ္ဦးပဲ၊ လူကလည္း လူေတာ္ဆိုေတာ့ အတုလမဟာ ဓမၼိကရာဇာဘြဲ႔ေပးထားတယ္။ ၿမိဳ႕ငါးၿမိဳ႕ေလာက္စားရတဲ့ ၿမိဳ႕စားဆိုလည္း ဟုတ္သေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရင္က ဦးေအးကိုေခၚၿပီး ေရႊစည္းခံုဘုရားဘက္ ျမင္းစီးထြက္ၾကတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ဘုရင္က ျမင္းေပၚက မဆင္းမီ
"ေမာင္ေအးရယ္ ပ်င္းလွသကြယ္။ စာဆိုစမ္းဟဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဦးေအးလည္း ဘုရင္ကိုၾကည့္ လိုက္ၿပီး စာခ်ိဳးလိုက္ပံုက
"ပန္းညိဳကိုဆင္၊ ယဥ္ပါဘိေတာင္း
ျမင္းေပၚ ကိုယ္ေတာ္စီးတယ္
ယီးကတေစာင္း" လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဘုရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ငံု႔ၾကည့္မိ
“ေမာင္ေအးရယ္ အဲဒါမ်ား စာဆိုရေသးတယ္။ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား လာေျပာေရာေပါ့” လို႔ဆိုလိုက္တယ္။
“ဒါနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ကပဲ စာဆိုလို႔ေျပာေတာ့ ဆိုရတာေပါ့” လို႔ျပန္ေျပာတယ္။
ဘုရင္ ယီးတေစာင္းျဖစ္ေနတာကို စာခ်ိဳးဝံ့တာ အေတာ္ရွားတယ္။ ဦးေအးမို႔လို႔ေပါ့။ ဒီေနရာမွာ တျခားလူဆိုရင္ သတ္ေစစာရင္းထဲပါသြားမလားဘဲ။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမင္းေပၚစီးေနတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေ
ဘုရင္ကလည္း ဦးေအးလို ေျပာခြင့္ေပး၊ ဦးေအးကလည္း အျမင္မေတာ္ရင္ ဘုရင္ေပမယ့္ ပြင့္လင္းစြာ ေထာက္ျပတဲ့ ေခတ္မ်ိဳးဟာ ဒီမိုကေရစီလို႔ ေအာ္တဲ့ေခတ္တိုင္ေအာင္ မရွိေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။
Maukkha
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.12061627
No comments:
Post a Comment