ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က သူရဲ အလြန္ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီေခတ္က သူရဲတေစၧ႐ုပ္ရွင္ကားေတြျပေသမွတ္မိေသးတယ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕ ၀ိမာနဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားျပတဲ့ေန႔ကို။ အဲဒီကားထဲမွာ စုန္းေတာက္တယ္ ဆိုတာပါတယ္။ မင္းသမီးက အခ်ိန္က်ရင္ ကိုယ္ကေန ေခါင္းကိုခြာၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚတက္ တိမ္စားၿပီး ေပ်ာ္ပါးတယ္ဆိုတဲ့ကားေပါ့။ အဲဒီ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္း အိမ္ဘက္ျပန္ မယ့္သူကမရွိ။ ည ၉ နာရီခြဲပြဲၾကည့္တာဆိုေတာ့ ညဥ့္လည္းနက္ေနၿပီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေရွ႕ ဒီအတိုင္းထိုင္ ေနတာ။ အေဖက လာေခၚမွ ျပန္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚတစ္ေယာက္ရွိတ
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဒၚေလး ဆံုးသြားတယ္။ ညဥ့္အခ်ိန္မေတာ္ဆံုးေတာ့ အိမ္ကိုလာေခၚၾကတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို မင္းေဒၚေလးေသၿပီ လိုက္ခဲ့ သြားရေအာင္လို႔ ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မသာအိမ္ မသြားရဲပါဘူး။ ေၾကာက္လို႔ မလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေဒၚေလးဆိုေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ရတယ္။
အဲဒီအိမ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မသာကိုျပင္ဖို႔ ေရခ်ိဳးၾကတာေပါ့။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ၀ရံတာထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖကလာေခၚတယ္။ မင္းအေဒၚကို ေရခ်ိဳးေပးမလို႔၊ ငါ့ကို လာကူကြာတဲ့။ သူ႔ေယာက္်ား ပုလိပ္ ကလည္းမရွိေတာ့ အေဖကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး အသုဘကို လုပ္ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေဒၚေလးကို ေရခ်ိဳးေပးေနတာကို ၀ိုင္းၿပီးကိုင္ေပး၊ ကူလုပ္ေပးရင္းက ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ လူေသကို ေၾကာက္ရတယ္ဆိုတဲ့အသိဟာ လူေသနဲ႔ လက္ေတြ႔ကိုင္တြယ္ေနရခ်ိန္မွ
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးေ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြ ဘာကိုေၾကာက္ေနၾကသလဲ။ သူတို႔ေၾကာက္ေနတာနဲ႔ သူတို႔ကို ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ခြင့္ေတြ ေပးၾကည့္ပါလား။
Maukkha
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.1206162
No comments:
Post a Comment